Ewangelia wg świętego Marka 1, 29-39

Zaraz po wyjściu z synagogi przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł do niej i podniósł ją ująwszy za rękę, gorączka ją opuściła. A ona im usługiwała. Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto było zebrane u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ wiedziały, kim On jest. Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pospieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: "Wszyscy Cię szukają". Lecz On rzekł do nich: "Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo na to wyszedłem". I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.

     Niektórzy uważają, że modlitwą może być wszystko to, co czynimy w zjednoczeniu z wolą Bożą – nasza praca zawodowa, codzienna krzątanina, kontakty z ludźmi.
     Wiemy, że Jezus, cokolwiek czynił, czynił w zjednoczeniu z Ojcem. A jednak to było dla Niego za mało. Nie wystarczała Mu nawet modlitwa wspólna z innymi w synagodze. Czytamy, że nad ranem, kiedy było jeszcze ciemno, po apostolskich trudach szukał rozmowy sam na sam z Ojcem – potrzebował osobistej modlitwy.

Ksiądz Jan Twardowski: 
Rozważania i opowiadania: