Niech się otworzą Chrystusowi drzwi serca człowieka

     „Dziękujcie Panu, bo jest dobry, bo Jego łaska trwa na wieki… prawica Pańska moc okazała” (Ps 118[117], 1.16). Dzisiaj, w Niedzielę Wielkanocną, podejmujemy tę pieśń dziękczynienia, którym przepełniona jest liturgia. Dziękujemy za zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Dziękujemy za uwielbienie Tego, który wyniszczył samego Siebie, który stał się posłuszny aż do śmierci — a była to śmierć krzyżowa (por. Flp 2,8). Oto dzieło Odkupienia świata dopełnia się w Jego Zmartwychwstaniu. Pieczęć śmierci na kamieniu grobowym zostaje zerwana. Na sercach śmiertelnych ludzi odciśnięta zostaje Pieczęć Życia.
     Chrystus został złożony w ofierze jako nasza Pascha (por. 1 Kor 5,7). Dziękujemy za Ofiarę Syna, która dosięga Majestatu Ojca. Dziękujemy za miłość Ojca, objawioną w Zmartwychwstaniu Syna. Dziękujemy za tchnienie Ducha, który daje Życie: to tchnienie otrzymują Apostołowie zgromadzeni w Wieczerniku. Chrystus przyjdzie drzwiami zamkniętymi i powie: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone” (J 20,22-23). Tak oto ze Zmartwychwstania Chrystusa bierze początek odpuszczenie grzechów: W Jego Krzyżu nasze nawrócenie, w Zmartwychwstaniu — zwycięstwo nad grzechem. Chrystus nas odkupił uwalniając nas od zła; odpuścił nam grzechy. Pojednał nas z Bogiem i braćmi; dał nam swoje życie otwierając dla wszystkich bramy życia, które nie zna granic. Dziękujemy Panu, bo jest dobry. Dobrem naszym — dzieło Odkupienia, które poczyna się w Życiodajnej Trójcy, a zstępuje ku nam poprzez Krzyż i Zmartwychwstanie Bożego Baranka.
     Kościół Jezusa Chrystusa dziękuje dzisiaj uroczyście za szczególną bliskość Odkupienia, którą przyniósł nam miniony Rok: Rok Święty, Rok nadzwyczajnego Jubileuszu, który rozpoczął się pamiątką Wcielenia Słowa — 25 marca 1983 — a zamyka się dzisiaj, w uroczystość Zmartwychwstania. Victimae paschali laudes immolent christiani Agnus redemit oves, Christus innocens Patri reconciliavit peccatores. Dziękujemy za Jubileuszowy Rok Odkupienia: „czas łaski od Pana” — a Łaska Jego trwa na wieki.
     Dziękuje Rzym, dziękuje Biskup Rzymu, przy grobach Apostołów, przy katakumbach Męczenników, którzy znaczą ziemski początek Kościoła, a zarazem stale otwierają tajemnicę Świętych Obcowania. Jesteśmy z tymi Męczennikami i Świętymi wszystkich wieków we wspólnocie życia, ponieważ wszyscy uczestniczymy w tym samym życiu Chrystusa Zmartwychwstałego. Dziękuje Rzym — dziękują wszystkie Kościoły na całym okręgu ziemi. We wspólnocie powszechnej Kościoła dane nam było rozpocząć ten Jubileuszowy Rok Odkupienia — i wspólnie go przeżywać.
Kościół bowiem jest wspólnotą wspólnot zespolonych jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Dziękujemy więc dzisiaj za wszystko, co ze względu na ten Jubileuszowy Rok dokonało się w każdej wspólnocie — za wszystko, co dokonało się w każdym człowieku. Stolica Piotrowa dziękuje wszystkim pielgrzymom, którzy ją w tym świętym czasie nawiedzali. Ona także pielgrzymowała duchem do wszystkich, którzy usłyszeli wezwanie: „Otwórzcie drzwi Odkupicielowi”. A bramy Roku Świętego otwarte w rzymskich bazylikach otwierały się wszędzie tam, gdzie wyznawcy Chrystusa przybywali, ażeby zaczerpnąć ze „zdrojów zbawicielowych” (por. Iz 12,3), z obfitości Jego Odkupienia.
     Dziś te bramy zostaną zamknięte, by w mocy utrzymać tradycję i symbol. Każdy czas pełen szczególnej treści ma z konieczności swój właściwy rytm. Ale przecież właśnie dziś raz na zawsze otwarta została brama grobu Chrystusa! On, który jest Zmartwychwstaniem i Życiem (por. J 11,25), nie przyjmuje grobowego kamienia — i nie zna zamkniętych bram.
     Tak przeto w imię Zmartwychwstania przy otwartej zaworze grobu Pana zamykamy świętą bramę nadzwyczajnego jubileuszu, ażeby nie przestawała wołać: otwórzcie drzwi Odkupicielowi. Chrystus zmartwychwstał i stoi przed sercem każdego człowieka, pragnąc wejść do niego: „oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nimi wieczerzał a on ze mną” (Ap 3,20). Niech się otworzą Chrystusowi drzwi serca człowieka, który pozostaje dla siebie niezrozumiałą zagadką („człowiek — istota nieznana”), dopóki nie oświeci go Chrystus. Otwórzcie Mu drzwi! I otwórzcie Mu drzwi do rodzin, do ludzkich środowisk, do społeczeństw, do narodów i ludów. Otwórzcie Mu drzwi do całej naszej trudnej współczesności, do tej cywilizacji narastających przeciwieństw,
— w której przesilają się: żarliwe pragnienie pokoju i gorączkowe przygotowanie wojennych środków zniszczeń,
— w której przesilają się: bogactwo wypływające z postępu materialnego i technicznego oraz skrajny niedostatek i nędza okupione śmiercią — z głodu czy pragnienia — milionów dzieci, mężczyzn i kobiet,
— w której przesilają się: powszechne pragnienie godności człowieka i jego praw oraz gwałcenie tych praw, aż do brutalnych form przemocy, gwałtu i uścisku sumień, tortur i terroryzmu,
— w której przesilają się: zabiegi zmierzające do zabezpieczenia i przedłużenia ludzkiego życia oraz niszczenie tego życia w różnej postaci, nie oszczędzające nienarodzonych i cierpiących, w których tkwi jeszcze tchnienie życia,
— w której przesilają się: nadzieja ożywiana wspaniałymi osiągnięciami nauki i technologii, oraz zwątpienie wywoływane perspektywą zgubnego ich użycia, do jakiego skłonny jest człowiek w każdej dziedzinie.
     Otwórzcie drzwi Chrystusowi do tej naszej trudnej współczesności, do cywilizacji narastających przeciwieństw — pozwólcie Mu szczepić Odkupienie i cywilizację miłości. Nadejdzie dzień, w którym dzieło to wypełni się ostatecznie. Kto wierzy, wie: w Chrystusie ostatnie słowo nie należało do śmierci. Zmartwychwstając zatriumfował On nad nią i nad grzechem. Zatriumfował nad nimi także dla człowieka, w którego ciele umarł i zmartwychwstał. Człowiekowi, wszystkim ludziom pragnie On przekazać to życie, które zdobył na krzyżu. Od człowieka, od wszystkich ludzi oczekuje dobrowolnej odpowiedzi serca oczyszczonego pokutą i przebaczeniem. Niech się otworzą ludzkie serca na przyjęcie daru Chrystusa.
Pozwólcie Odkupicielowi przeprowadzić ludzkość przez próg drugiego i trzeciego Tysiąclecia, ku lepszej przyszłości.
     O Chryste! Ukrzyżowany i Zmartwychwstały! Dziękujemy Ci! Przepraszamy Cię:
— za wszelkie zło, jakie narasta w sercu człowieka i w świecie,
— za wszelkie dobro zaniedbane w tym świętym Roku Odkupienia: przepraszamy Cię!
     Uwielbiamy Cię w Twoim Zmartwychwstaniu! Jak Tomasz-apostoł, który zrazu nie wierzył w Twoje Zmartwychwstanie, dotykamy znaków naszego Odkupienia na Twoich rękach, nogach, w boku — i z żywą wiarą wołamy: „Pan mój i Bóg mój!” (J 20,28).
     Przyjmij to wołanie: to wielkanocne orędzie Kościoła. Niech odezwie się szerokim echem w pozdrowieniach radości wypowiedzianych w różnych językach, w których wiarę Zmartwychwstania wyznają i głoszą Twoi uczniowie na całym kręgu ziemi.
Z Placu św. Piotra na Watykanie, w Wielką Niedzielę 1984 r.
Jan Paweł II
Jan Paweł II: